Het is een lange weg geweest. Het begon toen ik als kleuter op de speelplaats naar de andere kleuters keek met de ogen van een oude vrouw: ik vond de kindjes ruw en lawaaierig. Ik was helemaal niet op mijn plaats en vroeg mij af wat ik hier deed. Ik hoorde hier helemaal niet thuis in deze koude wereld.

Tegen de tijd dat ik 17 was, was ik depressief, had een maagzweer en leed aan bloedarmoede. Ik hoef je niet te vertellen dat men in die tijd niet naar een psycholoog of een therapeut ging zoals vandaag den dag en van de term “HSP” had men nog nooit van gehoord. 

Gelukkig voor mij, toen ik 19 was, gaf de huisarts mij het adres van een vrouw die privé relaxatie sessies gaf. Toen kwam ik voor het eerst in contact met yoga, meditatie, kinesiologie, ademhalingstechnieken en relaxatie. Ik voelde mij onmiddellijk thuis in die materie. Het was voor mij heel herkenbaar. Eindelijk leerde ik de stress te stoppen en rust te vinden. En zo ging ik elke week op mijn brommertje naar haar toe en betaalde ik elke sessie met mijn zakgeld.

Ik leerde mij te ontspannen dankzij de ademhalingstechnieken en de relaxatie, maar daarmee waren mijn depressie en mijn maagzweer nog niet weg. Beiden bleven mijn metgezellen gedurende een aantal jaren.

Toen ik 24 was kreeg ik een visioen die mijn leven drastisch veranderde. Ik zag mezelf wenend te midden van de ruïne van mijn leven. Toen zei ik tegen mezelf: “Marleen, je hebt nu de keuze tussen:

  1. je blijft voor de rest van je leven bij de pakken zitten en wenen

  2. je raapt je moed bij elkaar; je maakt deze ruïne met de grond gelijk en je bouwt een prachtig kasteel.

Aan jou de keuze. Wat kies je?

Ik hoef je niet te zeggen dat ik voor de tweede optie koos en al mijn moed bij elkaar raapte. Tijdens al die jaren dat ik naar school ging heb ik veel moeten leren, maar niets dat mijn hart deed opspringen van vreugde, dat mijn ziel streelde, niets dat mij deed openbloeien.

Dus, van het moment dat ik bewust koos en volmondig “ja” zei, “ik stap nu uit mijn depressie”, ben ik terug naar ‘school’ gegaan. Daarmee bedoel ik dat ik opleidingen volgde om mezelf weer helemaal op te bouwen. Mijn weg leidde mij naar yoga, ademhaling, relaxatie, meditatie en reiki. Al gauw merkte ik dat wanneer ik mediteerde vooraleer naar een sollicitatiegesprek te gaan, dit veel vlotter verliep dan wanneer ik niet mediteerde. En ja, beetje bij beetje en met veel vallen en opstaan leerde ik naar mijn intuïtie te luisteren en werd ik van binnenuit opgeleid. Ik kan je verzekeren dat ik op mijn vingers heb mogen bijten de keren dat ik niet naar mijn intuïtie luisterde. Ik heb angsten gekend die de keel dicht snoeren, en angsten die je doen overgeven en waardoor je niet meer op straat durft te gaan. Had ik toen naar mijn intuïtie geluisterd, dan had ik al die zeer pijnlijke situaties niet hoeven te ervaren. Hoe dan ook: we hebben altijd een keuze.

Mijn keuze toen was niet naar mijn intuïtie luisteren omdat het niet rationeel was, omdat ik niet durfde anders te reageren dan wat men van mij verwachtte of gewoon omdat ik niet genoeg lef had.

Nu dat ik die angsten had, had ik weer de keuze.

  1. ik blijf in angst leven,

  2. ik duik diep in mezelf om de moed en de kracht te putten zodat ik stappen kan ondernemen om uit de angst te stappen en weer vooruit te gaan in mijn leven.

Dat is de weg van angst naar moed oftewel stralen van zelfvertrouwen. Moed betekent niet dat je zonder angst bent. Moed betekent dat je je angst in de ogen kijkt, ze erkent, er uit leert en los laat.

Begin 2002 dacht ik: “Hm, ik ben zeker en vast niet het enig kind dat gevoelig was en dat er baat bij zou gehad hebben om als kind al met yoga in contact te komen. Ik ga kinderyoga geven!” Zo gezegd, zo gedaan. Indertijd wanneer je op internet zocht naar ‘kinderyoga’ kon je in België niets vinden.

Ik kan je eerlijk toegeven dat er geen stormloop was en dat ik dikwijls gedacht heb: “ik stop ermee”. Maar de ouders wiens kinderen naar mijn lessen kwamen, hebben mij steeds aangespoord om door te zetten … en de dag dat ik me wou laten uitschrijven als zelfstandige in bijberoep, heeft de Loketbediende pertinent geweigerd om mij uit te schrijven ! Hij zei dat ik gewoon moest doorzetten en verder doen. Ik was verbouwereerd, maar ik ben al die mensen ontzettend dankbaar dat zij in mij geloofden en mij pushten want uiteindelijk, al is mijn weg heel traag geweest, gaf ik tot juni 2014 yoga lessen aan:

  • 3 groepen van kinderen
  • 4 groepen van volwassenen
  • ik ben meermaals op TV geweest
  • en een paar artikels werden gepubliceerd.


Ondertussen bleef ik voltijds werken in een multinational, gaf ik in mijn vrije tijd kinderyogalessen, leerde ik intuïtief schrijven, en volgde een 4-jarige opleiding als Creatief- en Aandachtstherapeut.

Dat ging allemaal goed en wel zolang alles in evenwicht was. Maar op een dag kreeg ik een nieuwe manager waarmee het echt niet klikte en … hallo burn-out nr 1 !

Ik ben toen bijna één maand thuis gebleven en heb aansluitend twee weken vakantie genomen. Gedurende die 2 weken ben ik zo goed als niet mijn hotelkamer uit geweest: ik kon echt niet uit de voeten. Gelukkig, toen ik terug naar mijn werk ging, kreeg ik terug een nieuwe manager en deze keer klikte het wel en alles verliep weer op wieltjes. Wel zorgde ik dat ik om de 6 maanden 8 à 10 dagen met vakantie ging. Onderweg zijn, geeft mij energie !

Na een paar jaren sloot de firma haar kantoor in België en werd ik ontslagen. Op zich geen ramp. Innerlijk wist ik dat ik niet verder als PA wilde werken, maar ik voelde mij nog niet klaar om mijn eigen weg te gaan. Dat was te beangstigend.

  1. wat zou mijn familie zeggen?
  2. zouden mijn vrienden mij niet voor gek verklaren?
  3. zou ik genoeg kunnen verdienen?

Dus zocht ik terug naar een job als PA. Natuurlijk wanneer je je eigen weg niet volgt, wordt het op den duur lastig, moeilijk en word je ziek. Hallo burn-out nr 2 !

Burn-out nr 2 was een heel ander ervaring dan burn-out nr 1. Bij geen van mijn burn-outs heb ik medicaties ingenomen (ook niet tijdens mijn depressie trouwens) noch ben ik naar een psycholoog of een therapeut geweest. Wat ik wel gedaan heb, is mij volledig toeleggen op het helend aspect van yoga, reiki, ademhaling en mijn geliefde meditaties. Ondertussen was het overduidelijk dat als ik nu niet mijn eigen weg zou gaan, ik een derde burn-out zou krijgen en niet meer opstaan.

Dankzij de financiële crisis ben ik, samen met 1000den anderen, ontslagen geweest en heb een geweldig outplacement traject gekregen waarbij ik leerde hoe je een eigen praktijk neerzet en heb in 2014 mijn focus verlegd naar healing, reiki en het geven van workshops.

Als het Leven wilt dat je een andere richting uitgaat en dat je reageert als een klein kind en roept:
“nee, dat wil ik niet !”, dan gebeuren er zaken waardoor je verplicht bent om te stoppen en je fysiek, emotioneel, mentaal en spiritueel aan te passen aan de omstandigheden. Dit leidt uiteindelijk naar meer liefde voor jezelf. Liefde begint bij jezelf !

Ziezo ik heb jou in grote lijnen een facet van mijn leven verteld. Niet om in het middelpunt van de belangstelling te staan, maar om je duidelijk te maken dan jij en ik niet zo verschillend zijn.

Op een bepaald moment in ons leven, dienen we op weg te gaan naar onszelf en onszelf te omarmen. Deze innerlijke reis is een bewustzijnsproces, een spirituele reis, die bezaaid is met valkuilen, verwondering, extase, heel veel vreugdevolle momenten en wonderen.

Onderweg besef je meer en meer dat je geest, je ziel en je lichaam één geheel vormen. Word je beste vriend(in) en je zal je nooit meer eenzaam voelen en vooral … besef dat het Leven het goed voor heeft met jou!

 

 

22 september 2019

Ziezo, ik ben nu officieel een shamanic counsellor.

Deze 2-jarige opleiding (BSVS) heeft mij doen inzien dat ik eigenlijk al heel mijn leven als een sjamaan in het leven stond, en dat mijn werk als healer steeds een sjamanistische toets had zonder dat ik het besefte.

Toen in 1999, een paar dagen vóór de totale zonsverduistering van 11 augustus, het Hogere mij zei dat ik terug de functie van sjamaan moest opnemen, weigerde ik dat.

Ik viel letterlijk op mijn knieën van ontreddering.
Ik wou die taak absoluut niet opnieuw op mij nemen.
Niemand wil sjamaan zijn.
Het is een te grote verantwoordelijkheid.

Die weigering kwam uit het diepst van mijn hart.

Ik was helemaal ondersteboven van hetgeen het Hogere mij opdroeg.

Ik ben toen onmiddellijk naar het Vrijbroekpark (Mechelen) gereden en naar de dahliatuin gegaan.
Het regende, bliksemde en donderde.
Het weer weerspiegelde de emotionele en psychische storm die in mij woedde.

Later vertelde Joska Soos (een bekende Hongaarse sjamaan die in België woonde. Hij is jammer genoeg ondertussen overleden) mij dat ik een sjamaan ben ; dat ik dat in mij heb, dat ik dat ken, en dat het gewoon een kwestie is van de herinneringen terug op te halen en mij verder te specialiseren.

Ik vluchtte.
Ik vluchtte gedurende 18 jaar.
Tot in augustus 2017.
Toen ging ik gedurende 2 nachten spontaan in trance, en de overledenen (mensen en dieren) mij opriepen.
Het was dan ook meteen duidelijk wat mijn specialisatie is.

Er was nu geen ontkomen meer aan.
Het werd tijd om mijn ware zijn te erkennen ; er vrede mee te hebben, en er voor uit te komen.

Tijdens mijn vision quest in augustus 2019, gaven de spirits mij de titel "sjamaan".
Ik werd er heel ontroerd van, en het enige waar ik aan kon denken, was "eindelijk, eindelijk!".

Nu ben ik in vrede met mijn sjamaan-zijn, en ik neem bewust die taak volledig op mijn schouders.

Hetzij zo.

 

Lees ook: Hoe healing, meditatie en spiritualiteit mij geholpen hebben

Easy Facebook Like Button